Inhoud:
Hoofdstuk
2. NIJEBERKOOP.
Na
een korte, onrustige nacht vertrekken we om 9.15 uur, uitgezwaaid door de buren.
Ik zeg: "Tot over een week òf tot over een maand". Al om 10 uur maak
ik mijn eerste praatje met een hardloper. Er zullen nog vele praatjes volgen.
Na 1½ uur lopen komen we bij een picknicktafel.
Pauze.
Ik
had eigenlijk verwacht dat Leo direct gulzig zou gaan eten nu hij het bit uit
heeft, maar nee, hij staat een beetje dromerig te kijken. We zitten nu op ± 1/3
van de route die ik een paar dagen geleden even met de fiets verkend heb. We
moeten vandaag 16 km. (een uurtje per fiets) Het is doodstil onderweg.
De
tweede etappe gaat al wat moeizamer. Ik moet Leo steeds aansporen. We stoppen
bij de Tjongersluis.
Veel
automobilisten reageren een beetje vreemd op me, zo van: gauw voor je kijken,
als ik naar ze kijk. Ook een fietser rijdt met vreemde, haast angstige blik in
z'n ogen, zonder te groeten, voorbij en dat voor een man. Zien we er zo
angstaanjagend uit?
Hè,
gelukkig, een meisje met vier honden is niet bang voor me. We blijven een hele
tijd staan praten. Als het meisje weg is zet ik het karretje dwars op de wind en
zit nu lekker beschut binnen. De honden liggen allebei naast me te slapen. Ze
zaten eerst wat tegen elkaar te grommen want veel plaats is er niet, maar nu
hebben ze hun draai gevonden. Leo staat nu wèl uitgebreid te eten. We blijven
hier nog maar een tijdje.
Om
vier uur zijn we op de camping aan Nijeberkoop. Zo'n 6 à 7 jaar geleden heb ik
hier ook eens een nacht gestaan. Toen liep ik zelf met een rugzak met mijn
hele hebben en houden erin te sjouwen. Ik was toen samen met Kerrie, mijn
Mechelse herder die nu alweer 2½ jaar dood is.
Deze
camping is me zo goed bijgebleven omdat ik, toen ik de volgende ochtend (2e
paasdag, een heel vroege vakantie) ging afrekenen en klaar stond om te vertrekken,
getrakteerd werd op koffie met gebak. Ik vroeg of er iemand jarig was, maar nee,
het gebak was ter ere van Pasen.
Deze mensen hebben een zwaar lichamelijk gehandicapte zoon. Hij is een 'Softenon' kind en heeft geen ontwikkelde ledematen. Hij is zeer intelligent en heeft een lief karakter. Hij ligt altijd op een speciaal aangepast bed in de kamer voor het raam.
's
Avonds maak ik nog een wandeling met de honden. De omgeving is hier prachtig.
Niet alleen het Diaconieveen maar ook de andere kant op bevinden zich mooie
graspaden door de boomwallen heen.
Zoals
te verwachten was wordt het een krap nachtje in mijn eenpersoons bed met twee
honden. We liggen klem. Het is ook een ietsje te kort achter de bok, nl. 1,70m,
precies mijn lengte maar als je languit ligt ben je kennelijk wat langer.
De
wekker gaat om kwart over zeven - twee lange, doordringende ia's van Leo. Ik
bonjour de honden naar buiten en ga nog even alleen verder slapen in mijn
karretje.
Wat
een gedoe zeg, met zo'n huifkarretje. Mijn tentje had ik in vijf minuten
afgebroken en ik wist precies waar ik alles kon vinden, ik had dan ook het
minimale mee. Nu heb ik veel te veel troep. Ik had gewoon precies hetzelfde mee
moeten nemen als op de fiets. Alleen het schoeisel al: sandalen, jogging
schoenen, bergschoenen en kaplaarzen. Hiermee hadden mijn fietstassen al half
vol gezeten. De rest durf ik niet eens op te sommen. Wat ik wel mee had moeten
nemen: een afwaskwast, heb ik niet bij me.
Ik
heb nog niet op het karretje gezeten onderweg. Ik loop naast Leo, dan heb ik wat
te doen. Als ik erop zou zitten, weet ik zeker dat ik in slaap val bij dit
tempo. Ik heb nog even overwogen om een breiwerkje mee te nemen voor onderweg op
de bok, maar aangezien ik deze vakantie 3 kg wil afvallen, kan ik beter gaan
lopen.