Hoofdstuk 9. WEZUP.

Vandaag beleef ik geen bijzondere dingen. Ik loop grotendeels langs stille klinkerweggetjes en fietspaden. In deze streek heb ik vaker gelopen. Sommige dingen herken ik, zoals de molen van Meppen en de supermarkt in Zweelo, waar ik nu de weekend boodschappen haal. Bij de kassa schrik ik van mijn smerige handen.

Ik denk dat de hond Laika het toch wat moeilijk krijgt met het elke dag verkassen. Hij wordt steeds sikkeneuriger, zelfs zo erg dat Joep bang voor hem wordt. In het karretje neemt hij het hele bedje in beslag en grauwt als Joep tegen hem aan komt, die nu maar op de rieten mand achterin gaat zitten. Ook heb ik hem nog steeds niet bij kunnen brengen dat hij geen 100 meter voor me uit mag rennen. Dan heb ik geen contact meer en Joep rent er dan ook achteraan. Op het van me weglopen heb ik nu iets gevonden. Ik bind hem met een ruime lijn aan het karretje vast. Nu hoef ik niet steeds te lopen verbieden maar leuk vind ik dit niet en Laika ook niet. Het gekke met hem is dat, wanneer we pauzeren, hij wel gewoon bij me blijft. Dan kan hij los. Terwijl ik dit schrijf valt hij opeens twee hardlopers aan. Het loopt goed af maar hieruit blijkt dat er toch iets goed mis is met die hond. Al met al geef ik het op met Laika en ga ik vanavond bellen of zijn baasje hem op komt halen.

We staan in Wezup alleen op de camping. Er is net gras gemaaid en dat ligt er te drogen, tenminste dat is de bedoeling maar ze denken er daarboven anders over. Ik hark het meeste weg anders krijgt Leo veel te veel. Er staat een klein stalletje waar ik hem voor zet.

Het stalletje in Wezup

Binnen drink ik koffie met koek bij de aardige mevrouw. We hebben een heel gesprek samen. Zij heeft een winkeltje waar ze allerlei spullen van wel 50 hobbyisten uit de omgeving verkoopt. Daar zal ik straks eens rond gaan neuzen.
Ik denk dat Wezup een museumdorp is of tenminste een beschermd dorpsgezicht heeft. Er staan meer, prachtig gerenoveerde, oude Saksische boerderijen dan nieuwbouw. Bij een groot aantal van die oude huizen staat op een paal, ingelijst achter glas, de geschiedenis van dat specifieke huis te lezen met de nodige anekdotes over de oorspronkelijke bewoners.

Mijn plan om naar Borger te gaan en het Drents Boomkroonpad te bekijken is even aan het wankelen gebracht door de vrouw des huizes die er een keer geweest is en het erg vond tegenvallen. "Je kunt beter naar het veenmuseum in Barger-Compascuum gaan", zegt ze. Ik heb het nog even overwogen maar ik vind het toch te ver om of ik zou nog langer weg moeten blijven en dat kan Bruin niet trekken.

Veel mensen denken dat ik bij een boer een plaatsje vraag, maar dat is niets voor mij. Als ik dan eenmaal mijn neus stoot kruip ik gelijk in mijn schulp. Ik kan heel slecht bedelen en daar lijkt het toch erg op. De SVR campings kosten gemiddeld €. 5,- per nacht. Eten doe ik thuis ook en waarschijnlijk duurder (meer tussendoortjes en koek). Alleen voor de hondenbrokken ben ik duurder uit vanwege de kleinverpakking.  

Op de camping in Wezup hebben we veel belangstelling van twee buurkindertjes. Zij wonen in een klein buurtschapje van prachtige oude boerderijen die nu niet meer als zodanig dienst doen. Heel mooie tuinen er omheen.  De mensen hier doen er alles aan om een paradijsje te creëren. We worden uitgezwaaid door de kindertjes en hun moeder en de camping mevrouw.