Inhoud:
Feuilleton
Hallo, ik ben Leo
 |
 |
Ik ben geboren op 25 mei 1991 in Zuidveen (dat ligt bij Steenwijk). De eerse 5 maanden woonde ik bij het meisje op de foto hieronder en nog een paar mensen. Op een dag moest ik in de auto ( vreselijk griezelig) en kwam ik bij mevrouw Hennie, die
 |
mijn nieuwe baasje werd. De eerste paar dagen miste ik mijn moeder. Er was echter zoveel te beleven om me heen dat ik haar snel vergeten was. In mijn weitje liepen vier geitjes en er omheen een stel kippen en |  |
ganzen. Dan was er nog een hond en een paar katten. Ik woonde op een boerderijtje in Bakkeveen, een plaatsje in Friesland met rondom prachtige bossen en heide. Als mijn baasje met de hond naar het bos ging mocht ik mee. Op de heide mocht ik los. Als mijn baasje floot rende ik snel naar haar toe want dan kreeg ik een stukje brood of en worteltje.
Hoewel ik van nature slim ben, heb ik achteraf bezien, toch iets stoms gedaan. Toen het nl. zomer werd groeide er op de heide heerlijke plantjes waar dat worteltje van mijn baasje niet tegenop kon. Ze kon fluiten zoveel ze wilde maar ik bleef lekker grazen. Het gevolg: Ik moest aan de riem natuurlijk. Eigen schuld, dikke bult.
Toen ik drie jaar was ging ik voor het eerst mee op vakantie. Nou dat beviel mij goed en nog steeds trouwens. Nooit word ik zo verwend als op de campings waar mijn baasje haar tentje op zet. Vooral kinderen doen dat. Ze plukken bloemetjes, blaadjes en grassprietjes voor me die ik heel voorzichtig uit hun handje eet. Zelfs grove weegbree neem ik van ze aan, hoewel ik dat, normaal gesproken, laat staan. Maar och, ik wil die kinderen niet teleurstellen.
Toen ik nog jong was wilde ik soms niet verder lopen. Stokstijf bleef ik staan. Voorbijgangers zeiden dan: "Kijk, zo koppig als een ezel". Gelukkig wist mijn baasje wel beter. Zij wist dat ik bleef staan omdat ik ergens bang voor was. Een putje of een brievenbus of een container en ga zo maar door. Mijn baasje ging dan tussen mij en dat enge voorwerp in staan en dan durfde ik wel verder.
Toen ik wat ouder werd, dunde de veestapel van mijn baasje wat uit. Op het laatst was alleen de oudste geit Betsy nog bij me in de wei. Ik liep haar wel eens te pesten. Dan draafde ik achter haar aan of beet zachtjes in haar rug. Als Betsy boos werd ging ze op haar achterpoten staan, duwde haar kop schuin naar beneden en stootte tegen mijn keel aan. Ze had gelukkig geen horens maar evengoed had ik daar ontzag voor en dan liet ik haar met rust.
Toen Betsy 16 jaar was, lag ze op een nacht ineens dood in haar hok. Mijn
baasje had veel verdriet want het was haar eerste buitendier. Ik vond het ook
vreselijk en heb de hele dag bij het hek staan balken.
Mijn baasje heeft een
gedichtje over Betsy geschreven:
|
Betsy Betsy, m'n vriendje, je bent er niet meer Betsy, m'n kind, je kreeg heel wat kleintjes Betsy, m'n meidje, niet meer in het weitje
|
 |
Zo mensen, dit was mijn bijdrage aan de website. Als je eens in Bakkeveen verzeilt, kom dan bij me kijken. Ik sta in het weitje bij De Slotplaats.
Groetjes, van Leo.